stil

protest, als een schreeuw van munch,
maar geen vertrokken gezichten,
alleen neergeslagen ogen.
bleke en donkere mensen
naast elkaar.
geen geroep, geen slogans,
af en toe handgeklap.
en wat muziek aan het
centraal station. brassens.
ik stond gisteren in
brussel, en ik keek
er naar.
er ligt ergens een wit
papieren kraanvogeltje
van me tussen die hoop bloemen.
voor joe,
zijn familie en vrienden,
en wijzelf.
dat we dit niet meer
mogen mee maken.